"வினையறுத்தக் காதல்...!"

சரீரம் என்றுமே சாம்பல் தானடி..!

முற்களாய் துளைக்கும் சொற்கள் ஏனடி...?

கல்லுக்குள் இருக்கும் தேரை நானடி...!

உன்னுள் இருக்கும் இறக்கும் மாயம் ஏனடி..?

உடனும் தொடர்வேன் உயிராய் படர்வேன்

கரையாய் அமர்வேன் உன் எல்லைகாக்க,

மற்றோர் மனம் உணரும் மாந்திரீகன்

சிற்றாரின் சிநேகிதன் உன்னுள்..?

கருவாட்டு வாசம் காகிதபூ பேசும்

கல்லெறியும் மோகம் கரைசேரா தாகம்

கானமிலா ராகம் கருவிழிகள் பாடும்

சிலிர்க்குமடி என் தேகம்...!

சிந்தனைகள் வீசும் கரும்பாக பேசும்

களிப்பான தனிமையிலும் என்னுள் ஓர்குரல்...!

யாரென அறியேனே பித்தனாகிய காட்சிதனில்

கரைகலற்று ஓடும் காட்டாறு..!

அற்றில்லா பற்றில்லா அன்பில்லா ஆசையில்லா

அனலடிக்கும் கனலாகும் காற்றுக்கும் வேடமிடும்

வீழ்ச்சிகளின் தொடர் சூட்சமத்தின் நிழல்

சூழ்ந்திருக்க சூதன பறவையாவேன்...!

சுட்டெரிக்க சாம்பலாக சுற்றிவந்து வட்டமிட்டு

விண்ணுக்கும் மண்ணுக்கும் செப்பனிட்ட பாலமொன்று

காலனுக்கும் கப்பமுண்டு காத்திருக்கேன் விண்வழியே

உனை துறந்து வா வெளியே...!!